Η προσπάθειά μου για το χτίσιμο αυτού του λεξικού δεν οφείλεται σε καμιά προγονολατρεία και «αναβίωση» πραγμάτων που έχουν σβήσει με τον καιρό.
Δεν συμμερίζομαι, πάντα, απόψεις και προσπάθειες που γίνονται με στόχο να συμπεριφερόμαστε κι εμείς σήμερα όπως συμπεριφέρονταν οι πρόγονοί μας στο μακρινό παρελθόν. Να διασκεδάζουμε όπως διασκέδαζαν αυτοί, να κάνουμε τις ίδιες τελετές γάμου, να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο κ.ο.κ.
Σκοπός μου δεν είναι να επιστρέψουμε στο παρελθόν, αλλά, αφού λάβουμε υπόψη μας τα σημερινά δεδομένα, να αποκτήσουμε την πνευματική και ψυχική ισορροπία που χρειάζεται για να μπορούμε να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο μέλλον.
Πιστεύω πως εάν κάτι έχει δύναμη μέσα του και εκφράζει γνήσια κάποιο λαό, τότε είναι σίγουρο πως θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Αν δεν αντέξει, δε με απασχολεί.
(Η επιλογή μεταξύ μνήμης ή λήθης είναι ένας διαχρονικός σοβαρός προβληματισμός, που η φιλοσοφική του διερεύνηση ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος κειμένου).
Ο ιδιωματικός λόγος δεν υπόκειται σε κανόνες. Είναι λόγος ελεύθερος και εκφραστικός. Είναι λόγος ζωντανός και υφίσταται τις αλλαγές του χρόνου, όπως όλοι οι ζώντες οργανισμοί: Κάποτε γεννιέται, ωριμάζει, αλλοιώνεται και, αργά ή γρήγορα, πεθαίνει.
Τις ιδιωματικές λέξεις που έχω σημειώσει τις χρησιμοποιώ στην πλειονότητά τους.
Όλες όμως τις ακούω να μιλιούνται στη Ζάκυνθο την περίοδο αυτή, στο χωριό μου όπου μένω, καθώς και στα άλλα χωριά ή στην πόλη.
Έδωσα αρκετή προσοχή κυρίως στις λέξεις που χρησιμοποιούνται στα χωριά μας, στις λαϊκές λέξεις, επειδή τις γνωρίζω και τις χρησιμοποιώ συχνά στις συναναστροφές μου, αλλά και επειδή πάντα η λαϊκή κουλτούρα του νησιού μας βρισκόταν στο περιθώριο και εθεωρείτο λιγάκι παρακατιανή. (Σχεδόν όλοι όσοι –σπουδαίοι, το τονίζω– ασχολήθηκαν με τη ζακυνθινή γενικά κουλτούρα ήταν κλασικοί αστοί, δηλαδή Χωραΐτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
Ας πούμε, το λοιπόν, πως υπερασπίζομαι τη λαϊκή ζακυνθινή κουλτούρα.
Δεν συμμερίζομαι, πάντα, απόψεις και προσπάθειες που γίνονται με στόχο να συμπεριφερόμαστε κι εμείς σήμερα όπως συμπεριφέρονταν οι πρόγονοί μας στο μακρινό παρελθόν. Να διασκεδάζουμε όπως διασκέδαζαν αυτοί, να κάνουμε τις ίδιες τελετές γάμου, να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο κ.ο.κ.
Σκοπός μου δεν είναι να επιστρέψουμε στο παρελθόν, αλλά, αφού λάβουμε υπόψη μας τα σημερινά δεδομένα, να αποκτήσουμε την πνευματική και ψυχική ισορροπία που χρειάζεται για να μπορούμε να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο μέλλον.
Πιστεύω πως εάν κάτι έχει δύναμη μέσα του και εκφράζει γνήσια κάποιο λαό, τότε είναι σίγουρο πως θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Αν δεν αντέξει, δε με απασχολεί.
(Η επιλογή μεταξύ μνήμης ή λήθης είναι ένας διαχρονικός σοβαρός προβληματισμός, που η φιλοσοφική του διερεύνηση ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος κειμένου).
Ο ιδιωματικός λόγος δεν υπόκειται σε κανόνες. Είναι λόγος ελεύθερος και εκφραστικός. Είναι λόγος ζωντανός και υφίσταται τις αλλαγές του χρόνου, όπως όλοι οι ζώντες οργανισμοί: Κάποτε γεννιέται, ωριμάζει, αλλοιώνεται και, αργά ή γρήγορα, πεθαίνει.
Τις ιδιωματικές λέξεις που έχω σημειώσει τις χρησιμοποιώ στην πλειονότητά τους.
Όλες όμως τις ακούω να μιλιούνται στη Ζάκυνθο την περίοδο αυτή, στο χωριό μου όπου μένω, καθώς και στα άλλα χωριά ή στην πόλη.
Έδωσα αρκετή προσοχή κυρίως στις λέξεις που χρησιμοποιούνται στα χωριά μας, στις λαϊκές λέξεις, επειδή τις γνωρίζω και τις χρησιμοποιώ συχνά στις συναναστροφές μου, αλλά και επειδή πάντα η λαϊκή κουλτούρα του νησιού μας βρισκόταν στο περιθώριο και εθεωρείτο λιγάκι παρακατιανή. (Σχεδόν όλοι όσοι –σπουδαίοι, το τονίζω– ασχολήθηκαν με τη ζακυνθινή γενικά κουλτούρα ήταν κλασικοί αστοί, δηλαδή Χωραΐτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται).
Ας πούμε, το λοιπόν, πως υπερασπίζομαι τη λαϊκή ζακυνθινή κουλτούρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου