Φονικό στο Καταστάρι

- «Τα άκουσα ούλα. Παραμόνευα απ’ όξω και άκουσα και τσι κουβέντες τση Αννισώς και τσι παρμενίες του σιορ πάρε μου. Μην κολώνετε ωρέ. Δε θέλω να κολώσει κανένας. Εσύ μόνο Αννισώ θα ’θελα να μου πεις, για άλλη μια φορά. Αύριο είναι του Σταυρού και υπόσχεση έχω δώσει πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει αύριο το πρωί. Να την κάμω τη δουλειά αύριο ή όχι; Ότι μου πεις εσύ, να ‘σαι σίγουρη πως εγώ χωρίς βαρυγκωμιά θα κάμω».

Τότε η Αννισώ, χωρίς να διστάσει στιγμή, στάθηκε απέναντι από το Σκοπιώτη, τον κοίταξε σοβαρή στα μάτια και του απάντησε.

- «Σα νοιώσεις πως εσέ τα χέρια σου, ίσια το όπλο θα κρατήσουν και ευθεία στο στόχο θα στείλουν το φονικό βλήμα, τότε, και μάρτυράς μου ο Θεός, με όλη μου τη καρδιά σου λέω προχώρα. Κάμε εκείνο που υποσχέθηκες. Τέλειωσε την υπόθεση παλικαρίσια όπως εσύ πολύ καλά ξέρεις. Σήμερα, αλήθεια, φεύγει μια δύσκολη ημέρα. Αύριο θάναι μια καινούργια. Ελπίζω πως από αύριο πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Για όλους μας».

************

Τότε ακούστηκε η βραχνή, ψιθυριστή φωνή του Θιοφίλη.

- «Τώρα, αυτή είναι, τώρα».

Άκουσε ο Σκοπιώτης την εντολή και σαν καλός στρατιώτης σηκώθηκε αμέσως ορθός. Τεντώθηκε, προχώρησε το αριστερό του πόδι ένα βήμα μπροστά, και ζύγισε το κορμί του. Σήκωσε μετά αργά το όπλο και στήριξε σταθερά το κοντάκι στον ώμο. Σημάδεψε μέσα από τη μοίρα τη γυναίκα στο παράθυρο, πήρε μια βαθιά ανάσα και κρατώντας τον αέρα μέσα του, τράβηξε τη σκανδάλη.

Ένας ξερός κρότος από τον πυροβολισμό ακούστηκε και μαζί μια γυναικεία φωνή αγωνίας.

Η κοπέλα στο παράθυρο, με μια τρύπα στο μέρος της καρδιάς, ταράχτηκε, έβαλε το ένα χέρι στο στήθος της, ενώ με το άλλο προσπάθησε από κάπου να πιαστεί. Κρατήθηκε για λίγο από το βασιλικό της γλάστρας, σήκωσε με αγωνία το κεφάλι της στον ουρανό και μετά σωριάστηκε μέσα στο δωμάτιο, ενώ η γλάστρα με το βασιλικό έπεφτε με κρότο στην αυλή.

Ο Σκοπιώτης, μόλις βεβαιώθηκε για την έκβαση του φονικού, έβαλε το όπλο στον ώμο και με το κεφάλι σκυμμένο και τρεμουλιαστή φωνή είπε.

- «Έγινε ό,τι πρόσταξες. Πάμε τώρα γλήγορα σπίτι. Μας περιμένει ακόμα πολύ δουλειά».

Ο Θιοφίλης τον ακολούθησε, σκυφτός και αμίλητος.

************

“Στον ύπνο μου απεθύμησα, σεντόνια με ταντέλλες

με μαλακό προσκέφαλο και παστρικιές ντεμέλες”

************

«Κατακαημένε άνθρωπε, μια λίτρα κρέας γεννιέσαι

Και σα λιοντάρι γένεσαι και σα βουνό γκρεμιέσαι».