ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ


Είχα μέρες να προβατήσω βράδυ στη χώρα. Κάτι οι επαγγελματικές μου έγνοιες, κάτι οι πνευματικές μου αναζητήσεις, κάτι οι δουλειές στο χωριό μου – να φυτέψω μπροκολοκουνούπιδα, να τρυγοπατήσω κ.λ.π.- δε μου άφηναν περιθώριο για βόρτες.

Προχτές, το λοιπόν, αποφάσισα να ξεδώσω λίγο κάνοντας μια περατζάδα, να δω κάποιον φίλο, να χαζέψω τα προεκλογικά δρώμενα.

Εκεί το λοιπόν που κατέβαινα τη ρούγα στα Τσαρουχαρέικα, συνάντησα το φίλο μου τον Βραχιώνα. Χάρηκα που τον είδα. Τον χαιρέτησα και του ζήτησα να μου πει κάνα νέο.

- Καλώς τονε το φίλο μου το Θοδωρή, μου απάντησε. Σε τηράω και μου φαίνεσαι μια χαρά. Πάμε, άμα δεν έχεις δουλειά, ένα περτσεσίο προς τα κάτω μέχρι την πλατεία και στο δρόμο τα λέμε.
Δέχτηκα την πρόσκλησή του χωρίς δισταγμό. Στο δρόμο παρλάραμε συνεχώς.

- Με ρώτησες να σου πω τι κάνω, μου μίλησε ζωηρά. Λοιπόν σου απαντάω πως μαζεύω εμπειρίες. Πολυστεύω την μέχρι τώρα πείρα που έχω αποχτήσει. Θα μου πεις τι ψάχνω τώρα στην ηλικία μου. Μα άντε που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πλουσιότεροι γενόμαστε στο μυαλό. Δε λες;

- Εγώ, του απάντησα, να συμφωνήσω μαζί σου και με ό,τι λες. Αλλά εσύ, πιστεύω, πως έχεις μαζέψει αρκετές γνώσεις και μπόλικη πείρα που σε κάνουν να έχεις και σωστή γνώμη. Είναι ανάγκη, για παράδειγμα, να περιμένεις να ακούσεις τους πολιτευτές να σου λένε τα δικά τους, για να διαμορφώσεις γνώμη;
Με σταμάτησε απότομα και φουριόζος άρχισε να μου λέει.

- Όχι, ποτέ. Ποτέ δεν περιμένω ν’ ακούσω τις παρλαπίπες του καθενός και της κάθε μιας. Εγώ εξετάζω και κρίνω πρακτικές. Τηράω συμπεριφορές και τρόπους ζωής. Τσεκάρω τι κάνει ο καθένας ή μάλλον τι μέχρι τώρα έχει κάμει ο κάθε πολιτευτής για τον τόπο του. Παρακολουθώ την καθημερινή του ζωή εδώ στο νησί. Γιαυτό δε χρειάζεται να βγάλω γνώμη από αυτά που θα μου πει, αλλά από εκείνα που εγώ θα διαπιστώσω. Άσε, βαρέθηκα να ακούω πως αγαπάνε τη Ζακυνθούλα, πως έχουν διάθεση να προσφέρουν, πως δεν έχουνε κανένα νιτερέσο και η ενασχόλησή τους με τα κοινά γίνεται έτσι για το ονόρε. Εφτούνοι ούλοι, σχεδόν, μωρέ μας κογιονάρουνε. Υπάρχουνε βέβαια και εξαιρέσεις. Μια τέτοια είναι και ο σημερινός βουλευτής. Εσύ τι λες; Έτσι δεν είναι;

Ήταν η σειρά μου να μιλήσω και επειδή μου άρεσε να τον συμπάω λιγάκι, του αντέτεινα

- Δηλαδή, κατά όπως φαίνεται φίλε μου ποιητή, εσύ βάλθηκες να τον στείλεις για τρίτη θητεία στη βουλή. Δεν του φτάνουνε παναπεί οι δύο; Μπορεί νάναι καλός και πετυχημένος, δε λέω, αλλά δεν θα ήταν καλό να αφήσει το δρόμο ανοιχτό και για κάποιους νέους στο πολιτικό κουρμπέτι; Να δοκιμάσουμε και κάποιον άλλο ή άλλη, κακό είναι;

Με το που έσωσα την τελευταία μου κουβέντα κατάλαβα πως είχα πετύχει το σκοπό μου. Τον είχα αρκετά ερεθίσει. Γιατί ο φίλος μου σταμάτησε το περπάτημα και με εκείνες τις χαρακτηριστικές του έντονες χειρονομίες άρχισε απίκου να με “πυροβολεί”.

- Και ποίος σου είπε πως κλείνει το δρόμο κανενός; Οι ρούγες μάτια μου τση πολιτικής είναι ορθάνοιχτες. Όγιος θέλει μπορεί να τις προβατίσει. Μόνο πως πρέπει να βάλει ομπρός το περπάτημα από τώρα στα καντούνια, για να φτάσει μετά από καιρό και στις λεωφόρους. Γιατί ο άλλος, αυτόνε το δρόμο τον κάνει για πάνω από τριάντα χρόνια και κάθε του βήμα, είναι γνωστό σε όλους μας. . Είναι μακρύος ο δρόμος της πολιτικής. Έχει δύσκολο περπάτημα. Θέλει κοπιαστικά βήματα και όχι πασάκια στην πλατεία.

Άκου με Θοδωρή μου και πρόσεξέ με : Να βγει και τρεις και δέκα τρεις φορές βουλευτής. Μέχρι που να βρεθεί κάποιος καλύτερος. Ετούτη τη στιγμή που μιλάμε, καλύτερος δεν υπάρχει. Δε φτάνει να επικαλούνται κάποιοι την αγάπη τους για τη Ζάκυνθο. Πρέπει να το αποδείχνουν κιόλας. Να ζουν καθημερινά τα δρώμενα του νησιού μας. Να ακούνε τον καημό των συνανθρώπων μας. Να μπούνε και στο υπεραστικό λεωφορείο. Να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.

Σε όλους, μας αρέσει η Ζάκυνθος και την αγαπάμε. Μερικοί όμως αγαπάνε και τα “Παρίσια”. Πως λέει εκείνο το παλιό τραγουδάκι : «τη Φιφή την αγαπώ, μα μου αρέσει κι η Φωφώ».

Φίλε μου δάσκαλε, πάει τέλειωσε. Έχουμε έναν βουλευτή που μπορούμε να καυχιόμαστε γι αυτόν.
Τίμιος, εργατικός, ειλικρινής, αγωνιστής της ζωής, γνώστης της καθημερινής ζωής του κόσμου, συνεπής με τους ανθρώπους και τις αρχές του. Ένας άνθρωπος δικός μας. Που εμείς αβίαστα τον διαλέξαμε και δε μας τον έστειλε κανένα λόμπι των Αθηνών. Πες μου κάποιο πολιτικό ψεγάδι, κάτι άσχημο που μπορείς να του προσάψεις και εγώ να κάμω δύο κωλοτούμπες εδωπά στο γιοφύρι που βρισκόμαστε.
Τον διαβάλουν μόνο μερικοί που δεν τους έκανε κάποια παράνομα χατίρια και λίγοι κίτρινοι κονδυλοφόροι γιατί δεν ενέδωσε στα γούστα και τους εκβιασμούς τους. Εδώ ισχύει τέλεια εκείνο που λέει ο Λαός μας : “πες μου ποιος σε βρίζει, να σου πω ποιος είσαι”. Συμφέροντα είναι όλα και υπόγειες διαδρομές.
Ας βγει λοιπόν βουλευτής και τρεις και εκατόν τρεις φορές.
Καθόμουν και τον άκουγα χωρίς βέβαια να έχω κάτι να πω. Ήταν μεγάλες αλήθειες όσα άκουγα και για εμένα όχι καινούργιες. Πρέπει να νοιώθουμε περήφανοι οι Ζακυνθινοί για τον άνθρωπο που θα μας εκπροσωπεί στη Βουλή των Ελλήνων.
Να μην ντρεπόμαστε για οποιαδήποτε ενέργειά του, όπως για πράξεις και πρακτικές κάποιων άλλων που ασχολούνται, υποτίθεται, με τα κοινά.
Μετά από λίγο και ενώ σκεφτόμουν τα λόγια του, έτσι για να τον ξανασυμπίσω , του είπα

- Καλά και άγια είναι φίλε μου ποιητή όσα λες. Αλλά εσύ ένας πνευματικός άνθρωπος, ένας ποιητής γενικά της ζωής, τί θέλεις και χολοσκάς με όλα εφτούνα;
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Η ζωή μας και η ζωή των παιδιών μας μετέωρη. Το μέλλον των νέων ανθρώπων είναι αβέβαιο. Δεν κάθεσαι να γράψεις καλύτερα καμιά από εκειές τσι ωραίες ιστορίες που γράφεις, να σε απολαύσουμε και να γελάσει λίγο το χείλι μας σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς;

Έκανε δυο βήματα να φύγει ο φίλος μου. Φοβήθηκα, προς στιγμή, πως τον εκνεύρισα, αν και γνωρίζω πως του αρέσει να συζητάει και να επιχειρηματολογεί μέχρι τέλους για τις απόψεις του.

Όμως όχι. Στάθηκε λίγο με γυρισμένη την πλάτη προς εμένα, σαν να σκεφτόταν. Σαν νάθελε κάτι να θυμηθεί. Μετά γύρισε, με κοίταξε γελαστός και με λόγια αργά και έκφραση αποφασιστική μου είπε:

- Άκουσέ με Θοδωρή μου και να το θυμάσαι να το πεις και στα παιδιά σου.

Μετά από λίγα χρόνια, όταν η ζωή στο νησί θα έχει γίνει αφόρητη άμα συνεχιστεί αυτός ο κατήφορος, αυτή η καταρράκωση κάθε αξιοπρέπειας, αυτός ο ευτελισμός της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, θα ψάξουν τότε να βρουν τις αιτίες. Τι έφταιξε.

Και τότε, νάσαι σίγουρος, πως δε θα πουν “ήταν δύσκολοι καιροί”.

Θα πουν, είμαι βέβαιος, πως : “δε μίλησαν οι ποιητές”.


Με καληνύχτισε και έφυγε με βήμα ζωηρό.

Κίνησα κι εγώ για το κονάκι μου σιωπηλός και αισιόδοξος.

Ένοιωθα πως αύριο θα ξημέρωνε μια διαφορετική ημέρα.



Θ.Π.

Ζάκυνθος 20-9-09